نخل‏ها آغوش گشوده بودند، شب آرام بود و ماه تماشا مى‏کرد و دهکده «صریا» که موسى بن جعفر علیه‏السلام سنگ بناى آن را گذاشته بود، گام‏هاى پر طنین زمان را مى‏شمرد. ستاره‏ها، خیره خیره، چشم به خانه‏اى گلین با پنجره‏هاى کوچک دوخته و گوش سپرده بودند تا با نخستین گریه شادى‏بخش مولودى خجسته، دل شاد شوند و خوشه خوشه، ایمان به پاى او بریزند. رایحه دل‏نواز ملکوت، خانه را در آغوش فشرد. «على» دیگرى، پاى به دنیا گذاشت و «محمد»ى دیگر، او را در آغوش گرفت. آن شب، نیمه ذیحجه سال 212هـ . ق بود

السلام علیک یا على‏النّقى

با دلى از آینه و تن‏پوشى از نسیمِ علم و عرفان و آتشفشانى به لب، بر اهل زمین خوش آمدى.

 اى امام هدایت و روشنى! میلاد تو، جاده‏ها را بى‏طاقت مى‏کند تا با همه رگ‏هایشان، نبض قدم‏هاى تو را انتظار بکشند. تو سر مى‏رسى، تا قلب‏ها در سایه‏سار بلند نام تو آرام گیرند.

اى بهشت سامرا! چه خوش است آرامشِ ماندن زیر چتر ولایت تو، در صبحى که چون آفتاب سپیده دم، برآیى!