نزهت بادى‏

امام سجاد(ع):
«الهى لَیْسَ لى وَسیلةٌ
الیکَ الّا عواطِفُ رَأْفَتِکَ و شفاعَةُ نَبیِّکَ نبى الرَّحمةَ و
مُنْقِذ الاُمَّة من الغُمَّه، فَاْجعَلْها لى‏ سَبَباً الى نَیْل
غُفْرانِک؛
خدایا! مرا به سوى تو وسیله‏اى جز عواطف مهربانى‏ات و شفاعت پیامبر رحمتت
که نگهدار امت از رنج و آلام است، نمى‏باشد. پس تو این دو را براى من
وسیله آمرزش خود قرار ده.»

براى توسل به کسى که وجودش سراسر رحمت و رأفت است، چه کسى بهتر از رسول
مهرگسترش که با هر نَفَس، گل عشق در باغ سینه مى‏کارد و با هر نگاهش،
باران عطوفت جارى مى‏سازد.
ما را از کودکى آموخته‏اند که براى خواستن آرزویى از بزرگى، عزیزترین
محبوب او را واسطه وى و خویش قرار دهیم. چگونه روى خواهد تافت، از کسى که
خود را پشت پیامبر محبوبش پنهان کرده و او را شفیع گناهکارى خویش در نزد
وى قرار داده است؟ چگونه پاسخ نخواهد داد، خواهش کسى را که به دامان کرامت
نبى مقربش آویخته و چشم امید به وساطت او دوخته است؟
مى‏دانیم که در مرام کریمان نیست که سائلى را دست خالى از آستان لطف و مهر
خویش برانند، حتى اگر آن بیچاره و دردمند را لیاقتى نباشد که او را بر سرِ
سفره انعام خویش بنشانند. جود و سخاوت اربابان لطف و عطا آن همه است که
راه را بر مسکینِ گرفتار نبندند و او را با خویش هم‏سفره بسازند؛ و همین
سابقه عنایت است که ما را جسارت آن بخشیده که با همه تنگدستى و روسیاهى،
دست توسل به سوى حبیب خدا دراز کنیم تا به بهانه آبرو و عزت او، ما را نیز
شرفى بخشند.
براى خدایى که آتشفشان رحمتش همیشه مى‏جوشد و چشمه کرامتش دایماً مى‏خروشد، چه دستاویزى بهتر از رحمت و عطوفت خودش؟
پس خدا را به آبروى پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) نیکویش سوگند دهیم تا دست توسل
ما را از آستان عنایت خویش قطع نکند و چشم امیدمان را کور نسازد.
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
باشد که گوشه چشمى به ما کنند