کی مى‏شود بیایى و فاصله بین ما و خودت
را کم کنى. نبودن و غیبت تو هزاران داستان نگفته، هزاران غنچه نشکفته و یک
مصر یوسف متولد نشده در خود دارد. آیا به نظر شما این تقصیر ماست یا چشمان
ما که طاقت دیدن نور حق تو را ندارند؟ تو بدون اینکه حرفى بزنیم صداى
دلتنگى‏هایمان را مى‏شنوى. آیا باز هم تقصیر گوش‏هاى ماست که صداى تو را
نمى‏شنود یا باز هم مقصر زبان ماست که هر چه با تو درد دل کند باز مى‏گوید
کم است. این انتظار شبیه جوانه گندمى است که در دل خاک به مرور زمان رشد
مى‏کند و مى‏بالد؛ این عشق به تو است که در دل ما رشد مى‏کند. دل‏مان
مى‏خواهد قلب‏مان فرش زیر پایتان شود و خودمان شاپرکى شویم که آمدن‏تان را
به تمام مردم و شیعیان خبر دهیم. دل‏مان مى‏خواهد سر جاده انتظار به
انتظار ظهور بنشینیم تا بیایى مولا؛ با سبدهایى که از گل نرگس پر است و هر
شاخه‏اى هدیه‏اى به یکى از منتظران راهت است.
امام ما، سرور ما، بیا تا دل‏مان به انتها نرسد و روح‏مان نمیرد.