مفتون مه رویان عیارم تو کردی

                            من اهل بودم رند و می خوارم تو کردی

                             با می فروشان این چنین یارم تو کردی

 ای دل بلا ای دل بلا ای دل بلای               ای دل سزاواری که دائم مبتلایی

از مای آخر خصم جان ما چه راهی            دیوانه چون آخر چه ای کار کجایی

روزم سیه حالم تبه کردی تو کردی          ای دل بسوزی هر گنه کردی تو کردی

 تا چند می سوزی دلا خود را و ما را        ما هیچ رحمی کن به خود آخر خدا را

 تاچند خواهی عشق درد بی دوا را            تا کی به جان باید خریدن این فغان را

مجنون شوی دیوانه ام کردی تو کردی      از خود مرا بیگانه ام کردی تو کردی

 آخر دلا تا کی غم بیهده خوردن               مارا به این میخانه آن میخانه بردن