کاش آدم‏ها به جاى زبانشان با چشم‏هایشان حرف
مى‏زدند. شاید اگر آدم‏ها با چشم‏هایشان حرف مى‏زدند، دیگر به هم دروغ
نمى‏گفتند. آخر چشم‏ها که به هم دروغ نمى‏گویند. چشم‏ها آنچنان صادقانه
همه چیز را لو مى‏دهند که آدم مى‏تواند روى حرف آنها حساب کند.
کاش
آدم‏ها به جاى پاهایشان با دست‏هایشان راه مى‏رفتند. شاید اگر با
دست‏هایشان راه مى‏رفتند دیگر مجبور نبودند فقط آن بالاها را نگاه کنند.
کاش قلب آدم‏ها شیشه‏اى بود. شاید اگر قلب‏ها شیشه‏اى بودند دیگر کسى جرئت
نمى‏کرد قلب آدم را بشکند این طورى اگر قلبى هم شکسته مى‏شد همه صداى
شکستن آن را مى‏شنیدند. کاش گوش‏هاى آدم مى‏توانستند حرف‏هاى دل آدم را
بشنوند. شاید اگر گوش‏ها حرف‏هاى دل را مى‏شنیدند، دیگر حرفى توى دل
آدم‏ها نمى‏ماند. این طورى دیگر دل آدم‏ها سیاه نمى‏شد. هر چه بود سفیدى
بود و روشنى.
کاش دل آدم‏ها جایى بود که همه نمى‏توانستند واردش شوند. مثل جایى که براى
خودش کُدى داشت جایى که مثل این تلفن‏هاى همراه، همیشه در دسترس نبود.