باز تکه‏های ابر سیاه در دل آسمان، می‏خواهند حکایت تلخی
را بسرایند، نوری بر دستان مدینه تشییع
می‏شود. اینک امام علم و دیانت و سراینده سرود زیبای خدا پرستی،
به سوی معبود می‏شتابد. اکنون فرزند دیگری از خاندان آل عبا و عالم دین خدا زهر تلخ دسیسه‏های پلیدان را
می‏نوشد، او امام همه خوبی‏ها و خانه همه
دانش‏ها، امام جعفر صادق
علیه‏السلام است.

در کوچه کوچه یثرب،
بوی غربت و یتیمی می‏وزد! از درها، دیوارها،
پنجره‏ها، ملال و ماتم می‏بارد! سینه‏ها، داغ بزرگی را به دفترش می‏کشند و جان‏ها، در آتش مصیبتی عظیم
می‏گدازند! چشم‏ها به خون می‏نشینند و دست‏ها،
بی‏تابی‏شان را به سرها می‏کوبند! شاید بلایی بزرگ نازل شده؟ شاید خورشید نقاب بر چهره افکنده؟
بقیع! ای گنجینه
دردها و اندوه‏ها، ای نهان خانه اسرار آسمانی!

لب باز کن! از
ناگفتنی‏ها بگو! از دردهای نهانت بگو! امشب میزبان کدام عزیزی؟

امشب، کدام بهشت
گمشده در تو پدیدار خواهد شد؟ کدام آفتاب، در خاکت طلوع خواهد کرد؟

با من سخن بگو! آن چه را که تو می‏دانی و ما
نمی‏دانیم! از اندوه‏های بی‏شماری که
جگرت را به آتش می‏کشد!

از زخم‏های فراوانی
که بر پیکرت نشسته است! بقیع!
ای سرزمین اندوه‏های آسمانی! امشب، سر به دامان کدام عزیز خواهی گذاشت! در ذهن لحظه‏هایت، حضور افلاکی کدام
مهربان جاری است! امشب، گویا میهمان
عزیزی داری!

بقیع! آماده باش! بزم
پذیرایی بیارای! دیده را فرش راهش کن!

آغوش بگشا! و جسم بی‏جانِ جان عالم را، در برگیر!
آرام‏تر! که این پیکر مطهر، زخم فراوان
دیده است! زخم کینه‏توزی دنیا!

امروز اشک‏های تمام
عاشقان خاندان علی از ابرهای
غمگین آسمان بقیع می‏بارد و هر باربه یاد آن لحظه که زهر خصم را نوشیدی، جگرهامان به خون می‏نشیند و با
چشمانی نمناک فریاد می‏زنیم:

اِنّا
تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشْفَعْنا وَ تَوَسَّلْنا بِکَ اِلَی اللّه‏ ـ یا وَجیها
عِنْدَ اللّه‏، اشفع لنا عند اللّه‏

درود بر تو ای ششمین پیام خدا بر زمین

امام صادق علیه‎السلام می‎فرمایند

:

دوستان خدا آنانند که هنگامی که مشاهده
کنند، مردم حرام‎های خدا را حلال می‎شمارند، مانند پلنگ زخم خورده غضبناک شوند.

چهار چیز نشانه نفاق است: سنگ دلی،  اشک نریختن،  اصرار بر
گناه، حرص بر دنیا .