یا امیرالمومنین یا ذا الکرم     یا امام المتقین یا ذا النعم            
اننا جئنا کفی حاجاتنا            لا تخیبنا و قل فیها نعم

 
صدای محبوب قلوب عارفان، حضرت ختمی مرتبت صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در سراسر هستی طنین می‏اندازد:

«مَنْ کُنْتُ مَولاهْ، فَهذا عَلیٌّ مَولاهْ» آی مردم! اینک این دست مولای شماست، این همان وعده عظیم الهی است؛
این همان«نَبأُ العظیم» و «آیتُ الکبری»ست؛ این همان تصویر روشنِ إِنَّمَا وَلیِّکُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ... در قاب قرآن است؛

 ... آن‏گاه، دست‏های پیامبر صلی‏الله‏علی ه‏و‏آله به دعا گشوده می‏شود:

الهی! دوستش بدار، آن که علی را دوست خواهد داشت و دشمن بدار، هر که با او دشمنی خواهد کرد
! یاری‏اش کن،کسی که او را یاری خواهد کرد و وا بگذار، هر که او را، وا خواهد گذاشت!

آمینِ فرشتگان، در ذره ذره هستی انعکاس می‏یابد و پیامبر صلی‏ الله‏علیه‏و‏آله خشنود از ادای رسالتش، با نگرانی به
آینده می‏نگرد؛ آینده‏ای که اطمینان بخش به نظر نمی‏رسد.

علی علیه‏السلام ، آن نورِ اَزَلی است که پیش از آفرینشِ جهان، در رگانِ هستی، جاری بود.علی علیه‏السلام ، آن هدایت‏کننده
بزرگِ بهشت است که اگر دست‏های بیعت، با او راستین بودند، کام زمین، در عطش عدالت نمی‏سوخت.
آری، علی علیه السلام مردی است که تمامی فضیلتها و مکارم، در وجودش جلوه‌گری می‌کند

مهربانا، تو را سپاس که ریسمان نجات ولایت مولا علی و فرزندانش را ـ که درود تو بر آن‏ها باد ـ
به سویمان فرستادی. تو را سپاس که به این روز، گرامی‏مان داشتی و باران کرامت بر ما باریدی.
دل‏هامان را به عهدی که بر ولایت با تو بستیم محکم کردی، قلب‏هامان را
به میثاقی که در باب ولایت از ما گرفتی پایدار ساختی و انکار روز قیامت را بر ما نخواستی.
 تو را سپاس که کمال دین و اتمام نعمتت را در ولایت امیرالمؤمنین، علی بن ابیطالب علیه‏السلام ، نهادی.»
تو را سپاس می‏گوییم و شکر می‏کنیم.